ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺯ ﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺯ ﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ
ﺍﺯﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﺭﺑﺎﺑﻢ ﺷﻮﺩ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﺟﻬﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﻬﺪ ﺩﻗﯿﺎﻧﻮﺱ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻥ ﻣﻨﺠﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﻏﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺭﻫﺎ ﮐﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﯾﻌﻘﻮﺏ ﻭ ﮐﻮﺭﯼ ﻭ ﻏﻢِ ﻓﺮﺯﻧﺪ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻥ ﯾﻮﺳﻒ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﻫﻤﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯿﺎ، ﺍﻣّﺎ ﺩﺭﻧﮕﯽ ﮐﻦ
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺷﻮﺩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺷﺪﻩ ﮐﺎﺭ ﺣﺒﯿﺐ ﻣﻦ ﺳﺤﺮﻫﺎ ﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺗﻮﺑﻪ
ﺯ ﺁﻩ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻮﮐﺮ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺼﺐ ﮐﻨﺪ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﺕ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺭﯾﺰﺩ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼِ ﺁﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﻣﻦ
ﻣﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﺒﺮ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺬﺍﺭ، ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺩﻟﺖ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ لیک ﺍﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭ ﺭﺣﻤﯽ ﮐﻦ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺎﻕ ﭘﺪﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑﺎﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﺭﺕ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺯ ﻫﺠﺮﺍﻧﺖ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺩﻣﯽ ﻭﺻﻠﻢ، ﺩﻣﯽ ﻓﺼﻠﻢ، ﺩﻣﯽ ﻗﺒﻀﻢ، ﺩﻣﯽ ﺑﺴﻄﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺑﯿﭽﺎﺭﮔﯽّ ﺁﺧﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ

ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻄﺮﮤ ﺍﺷﮏ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭﯾﺮﺍﻥ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺯ ﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ‏