این اولین متن بلند من تو ویسگون هست پس مهمه که نوشتم.

این اولین متن بلند من تو ویسگون هست پس مهمه که نوشتم.
مخاطب این پست بیشتر کاربرای قدیمین...

سلام به همگی.
حرفی که میخام بزنم خیلی وقته تو گلوم بود ولی نمیتونم دیگه باید بگم.
یه شب خیلی دلم گرفته بود یه سر زدم به پستای قبلنم و کامنتا رو میخوندم عجیب حالی پیدا میکردم. وقتی هم که پروفایل بیشترشون رو باز میکردم اکثرا حداقل 5 ماه قبل رفته بودن.خیلی حالم بد شد.خیلیییییی
80 درصد اون دوستای قدیم رفتن خیلی ناراحتم باور نمیکنید.
شاید بگید اینا شعاره و الکیه ولی اون 20 درصدی ک موندن میدونن ک همش حقیقته
دوران خوشی داشتیم
همین بس که کسی گدای لایک نبود.
هر کس فقط یه اکانت داشت(خودشونن میدونن با کیا هستم فک نکنید ما نفهمیم)
کسی به عقیده کسی توهین نمیکرد گروه سیاست همه جور عقیده داشت ولی هیچ درگیری پیش نمیومد.حالا چی شده که فقط منتظریم یچی برسه و بریزیم رو هم نمیدونم.
مثه اینکه خیلیا فراموش کردن با هر عقیده و قومی باشیم از یه کشوریم و ایرانی ایم
قدیم هرکی خودش پست میداد و نظر میداد نه مثل الان که یه نفر تو لاین دستور میده اینجا اجرایی میشه.
شرمنده دوستان زیاد گفتم.اصلا دست خودم نبود
خودمم نمیدونم چمه. فقط حال وحشتناکی بهم دست میده وقتی اون زمان رو یادم میارم.
بعضی کاربرای قدیم شاید درکم کنن.قطعا با این عکسه خیلی از خاطراتشون زنده شده.
دوستای گلم خوش حال نیستم ک رفتین ولی مرسی که مرد بودید و برا ناز کردن و التماس خدافظی نکردین.یه بار گفتید خدافظ و رفتین که رفتین.نه مثه بعضیا شبی یه بار خدافظی کنین
امشب خیلی دلم هواتون رو کرده خیلیییییییییی.
همیشه دوستتون دارم.و تو قلبم جا دارید.

پ.ن:این عکسه پروفایل تعداد اندکی از دوستان قدیمن که دیگه نیستن