من به یک کوه پر از درد شباهت دارم

من به یک کوه پر از درد شباهت دارم
از دل خسته خود قصد عیادت دارم
بر لبم مهر سکوت است ولی در دل خویش
من  ازین غصه و این درد روایت دارم
هر دم از خانه من بوی غزل می آید
بسکه از ماه رخت شرح و حکایت دارم
مدتی هست که ما فاصله داریم ز هم
من ازین فاصله ها سخت شکایت دارم
بین ما پر شده از قصه تکراری غم
من به یک بوسه ولبخند قناعت دارم
بعد یک عمر پریشانی دل فهمیدم
من به چشمان سیاه تو ارادت دارم
سوختم از غم بی مهریت اما چه کنم
من به  مهمانی چشمان تو عادت دارم