سوخو 25
سوخو 25
قسمت دوم
در اوایل سال ۱۹۶۸ وزارت دفاع شوروی تصمیم گرفت تا یک جت جنگنده زیر صوت برای پشتیبانی از نیروهای زمینی ارتش سرخ در میدان نبرد را تولید کند که استفاده و تعمیر آن بسیار ساده باشد و مانورپذیری خوب و مقاومت مناسبی داشته باشد.
بدین جهت پاول سوخو و یک گروه کوچک از متخصصین گروه سوخو با کمک گرفتن از موسساتی در وزارت صنعت حمل و نقل هوایی و وزارت دفاع شوروی، طراحی اولیه را آغاز کردند.
به پیشنهاد دفتر طراحی سوخو تولید سوخو-۲۴ در کارخانه شماره ۳۱ واقع در تفلیس (گرجستان شوروی) محلی که پیش از آن جنگنده میگ-۲۱ در آن ساخته میشد، شروع گردید.
سرانجام در سال ۱۹۷۸ سوخو-۲۵ وارد خط تولید گردید.
مشخصات فنی
بدنه
در بدنه سوخو-۲۵ به میزان ۶۰ درصد آلمینیوم، ۱۹٪ فولاد، ۱۳٫۵٪ تیتانیوم، ۲٪ آلیاژ منیزیم و ۵٫۵٪ مواد دیگر به کار رفتهاست.
کابین خلبان
سوخو-۲۵ مجهز به صندلی نجات (همانند سوخو-۲۷) و ابزار پرواز استاندارد است.
در پشت کابین خلبان ۶ میلیمتر (۰/۲۴ اینچ) زیرسری از جنس فولاد ضخیم، نصب شدهاست.
همچنین کابین خلبان به شکل وان حمام و از جنس تیتانیوم میباشد.
توپ هواپیما در یک محفظه زیر کابین خلبان نصب شدهاست.
بالها
تمامی مدلهای سوخو-۲۵ دارای بالهای فلزی میباشند.
ترمزهای هوایی در نوک هر بال قرار دارند.
هر بال دارای ۵ جایگاه حمل سلاح مانند موشک، راکت و تسلیحات دیگر است.
موتور
نسخههای اولیه سوخو-۲۵ مجهز به ۲ موتور توربوجت آر۹۵اساچ با پس سوز بودند که در دو طرف عقب هواپیما نصب میشدند.
اما نسخههای جدید (مانند سوخو-۲۵ تی و تیام) با موتورهای بهبود یافته آر۱۹۵ تجهیز شدهاند.
سامانه الکترونیکی
اویونیک سوخو-۲۵ شامل بخشهای زیر میگردد:
سامانه هدفگیری
رادار ناوبری داپلر
سامانه ناوبری٬جهت پرواز در روز و شب
رادیو (بیسیم) جهت ارتباطات هوا به هوا و هوا به زمین
سامانه کنترل سلاحها
مجموعه دفاع از خود
سامانه شناسایی دوست از دشمن
سامانه راداری هشدار دهنده (RHAWS)
توانمندی های نظامی ایران ((اسپاد))
http://line.me/ti/p/%40qhm5495e
قسمت دوم
در اوایل سال ۱۹۶۸ وزارت دفاع شوروی تصمیم گرفت تا یک جت جنگنده زیر صوت برای پشتیبانی از نیروهای زمینی ارتش سرخ در میدان نبرد را تولید کند که استفاده و تعمیر آن بسیار ساده باشد و مانورپذیری خوب و مقاومت مناسبی داشته باشد.
بدین جهت پاول سوخو و یک گروه کوچک از متخصصین گروه سوخو با کمک گرفتن از موسساتی در وزارت صنعت حمل و نقل هوایی و وزارت دفاع شوروی، طراحی اولیه را آغاز کردند.
به پیشنهاد دفتر طراحی سوخو تولید سوخو-۲۴ در کارخانه شماره ۳۱ واقع در تفلیس (گرجستان شوروی) محلی که پیش از آن جنگنده میگ-۲۱ در آن ساخته میشد، شروع گردید.
سرانجام در سال ۱۹۷۸ سوخو-۲۵ وارد خط تولید گردید.
مشخصات فنی
بدنه
در بدنه سوخو-۲۵ به میزان ۶۰ درصد آلمینیوم، ۱۹٪ فولاد، ۱۳٫۵٪ تیتانیوم، ۲٪ آلیاژ منیزیم و ۵٫۵٪ مواد دیگر به کار رفتهاست.
کابین خلبان
سوخو-۲۵ مجهز به صندلی نجات (همانند سوخو-۲۷) و ابزار پرواز استاندارد است.
در پشت کابین خلبان ۶ میلیمتر (۰/۲۴ اینچ) زیرسری از جنس فولاد ضخیم، نصب شدهاست.
همچنین کابین خلبان به شکل وان حمام و از جنس تیتانیوم میباشد.
توپ هواپیما در یک محفظه زیر کابین خلبان نصب شدهاست.
بالها
تمامی مدلهای سوخو-۲۵ دارای بالهای فلزی میباشند.
ترمزهای هوایی در نوک هر بال قرار دارند.
هر بال دارای ۵ جایگاه حمل سلاح مانند موشک، راکت و تسلیحات دیگر است.
موتور
نسخههای اولیه سوخو-۲۵ مجهز به ۲ موتور توربوجت آر۹۵اساچ با پس سوز بودند که در دو طرف عقب هواپیما نصب میشدند.
اما نسخههای جدید (مانند سوخو-۲۵ تی و تیام) با موتورهای بهبود یافته آر۱۹۵ تجهیز شدهاند.
سامانه الکترونیکی
اویونیک سوخو-۲۵ شامل بخشهای زیر میگردد:
سامانه هدفگیری
رادار ناوبری داپلر
سامانه ناوبری٬جهت پرواز در روز و شب
رادیو (بیسیم) جهت ارتباطات هوا به هوا و هوا به زمین
سامانه کنترل سلاحها
مجموعه دفاع از خود
سامانه شناسایی دوست از دشمن
سامانه راداری هشدار دهنده (RHAWS)
توانمندی های نظامی ایران ((اسپاد))
http://line.me/ti/p/%40qhm5495e
۱.۹k
۰۸ شهریور ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.