پشت شیشه، باد شبرو جار می زد

پشت شیشه، باد شبرو جار می زد 
برف سیمین شاخه ها را بار میزد 
پیش آتش 
یار مهوش 
نرم نرمک تار میزد 
جنبش انگشتهای نازنینش
به، چه دلکش 
به، چه موزون 
نقشهای تار و گلگون 
بر رخ دیوار میزد 
موجهای سرخ می رفتند، بالا روی پرده 
بچه گربه جست می زد سوی پرده 
جامهای می تهی بودند از بزم شبانه 
لیک لبریز از ترانه 
توله ام با چشمهای تابناکش 
من نمی دانم چها می دید در رخسار آتش 
ابرهای سرخ و آبی؟ 
روزهای آفتابی ؟
چون دل من 
پنجه نرم نگار خوشگل من 
بسته میشد، باز میشد 
جان من لرزنده از ماهور و از شهناز می شد 
چشمهایم می شدند از گرمی پندار سنگین 
پلکها از خواب خوش می امدند آهسته پایین 
با پر موزیک، جان می رفت بیرون 
در بهشتی پاک و موزون 
ای زمین ! بدرود با تو
ای زمین ! بدرود با تو 
سوی یک زیبایی نو 
سوی پرتو 
دور از تاریکی شب 
دور از نیرنگ هستی 
رنج پستی 
تیره روزی 
کشمکش دیوانگی بی خانمانی خانه سوزی 
دارد این جا آشیانه 
آرزوی پاک و مغز کودکانه 
آرزوی خون و نیروی جوانی 
دارد اینجا زندگانی 
دور از هم چشمی شیطان و یزدان 
دور از آزادی و دیوار زندان
دور دور از درد پنهان 
دور ؟ گفتم دور ؟ گفتم سوی خوشبختی پریدم ؟
پس چرا نا گه صدای توله خود را شنیدم 
چشمها را باز کردم، آه دیدم 
یار رفته 
تار رفته 
آن همه آهنگ خوش از پرده پندار رفته 
بر درخت آرزوی کهنه من خورده تیشه 
نو نهال آرزوی تازه ام شل شد ز ریشه 
پشت شیشه 
باز برف سیم پیکر، شاخه ها را بار می زد 
باز باد مست خود را بر در و دیوار می زد 
در رگ من نبض حسرت تار می زد