ﮐﺎﺵ ﺩﺭ ﻣﺤﺸﺮ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﺷﻮﻡ

ﮐﺎﺵ ﺩﺭ ﻣﺤﺸﺮ ﺁﻏﻮﺵ ﺗﻮ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﺷﻮﻡ
ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﺗﻮ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮﻡ

ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺐ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﺒﺨﯿﺮ ﺷﻮﻡ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﻮﻡ

ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩﻩ ﺑﺎ ﻣﻮﺝ ﺗﻤﻨﺎ ٬ ﺩﻣﺴﺎﺯ
ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵ ﺷﻮﻡ

ﻫﻮﺵ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﺒﺮﯼ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻫﻦ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯽ
ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻟﺐ ِ ﺧﻤﺮﻩ ﯼ ﭘﺮﺟﻮﺵ ﺷﻮﻡ

ﻣﻮ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺑﮑﻨﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ
ﮐﻪ ﻓﻨﺎ ﺩﺭ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﺳﯿﻪ ﭘﻮﺵ ﺷﻮﻡ

ﺣﮑﻢ ﻋﻘﻞ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺳﺮ ﮔﯿﺮﻡ
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺩﻝ ﻭ ﻫﻢ ﺩﻭﺵ ﺷﻮﻡ

ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﻭﻧﻖ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﮐﯽ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﺗﻮ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺵ ﺷﻮﻡ!!!