***نفاق و منافق ؛
***نفاق و منافق ؛
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:
«زبان مؤمن در پس دل اوست، هرگاه بخواهد سخن بگوید درباره آن می اندیشد و سپس آن را می گوید، اما زبان منافق جلوی دل اوست هرگاه قصد سخن کند آن را به زبان می آورد و درباره آن نمی اندیشد.»
ایشان همچنین درباره نحوه شناسایی فرد منافق و دورو فرموده اند:
«سه چیز است که در هر کس باشد منافق است اگر چه روزه دارد و نماز بخواند و حج و عمره کند و بگوید من مسلمانم، کسی که هنگام سخن گفتن دروغ بگوید و وقتی که وعده دهد تخلف نماید و چون امانت بگیرد، خیانت نماید.»
امیرمومنان علی (ع) نیز فرموده اند:
«اگر با این شمشیرم بر بینی مؤمن بزنم که مرا دشمن بدارد با من دشمنی نمی کند و اگر همه دنیا را به منافق بدهم تا مرا دوست بدارد هیچگاه دوستم نخواهد داشت.»
امام رضا (ع) می فرمایند:
«خداوند اجابت دعای مؤمن را به شوق (شنیدن) دعایش به تأخیر می اندازد و می گوید:
«صدایی است که دوست دارم آن را بشنوم»
و در اجابت دعای منافق عجله می کند و می گوید:
«صدایی است که از شنیدنش بدم می آید.»
از امیرمومنان علی (ع) است که:
«زبان مؤمن، در پشت دل اوست و دل منافق، در پشت زبان او، زیرا مؤمن هر گاه بخواهد سخنی بگوید، ابتدا درباره آن می اندیشد، اگر خوب بود اظهارش می کند و اگر بد بود آن را پنهان می دارد.
اما منافق هر چه به زبانش آید می گوید، بی آنکه بداند چه سخنی به سود او و چه سخنی به زیان اوست.»
امام صادق (ع) می فرمایند:
«هر که با مسلمانان به دورو و دو زبان برخورد کند، روز قیامت بیاید در حالی که برای او دو زبان از آتش باشد.»
مقصود کسانی هستند که برای جلب نفع دنیوی نزد هر کس مطابق تمایلات او سخن گویند و به اصطلاح معروف نان را به نرخ روز خورند، و این کار باعث حقیقتپوشیها و حقکشی های زیادی گردد و به قول علامه مجلسی (ره) و دیگران این عین نفاق است.
امام باقر (ع) فرمودند:
«چه بد بنده ای است آن بنده ای که دارای دو رو و دو زبان است، در حضور برادرش او را ستایش کند (و یا در تمجید او از حد بگذراند) و در پشت سر او را بخورد (و از او بدگوئی کند) اگر دارا شود (و ثروتی به چنگ آورد) بر او رشک برد، و اگر گرفتار شود دست از یاری او بردارد.»
منابع:
اصول کافی
نهج البلاغه
تنبیه الخواطر
فقه الرضا (ع)
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:
«زبان مؤمن در پس دل اوست، هرگاه بخواهد سخن بگوید درباره آن می اندیشد و سپس آن را می گوید، اما زبان منافق جلوی دل اوست هرگاه قصد سخن کند آن را به زبان می آورد و درباره آن نمی اندیشد.»
ایشان همچنین درباره نحوه شناسایی فرد منافق و دورو فرموده اند:
«سه چیز است که در هر کس باشد منافق است اگر چه روزه دارد و نماز بخواند و حج و عمره کند و بگوید من مسلمانم، کسی که هنگام سخن گفتن دروغ بگوید و وقتی که وعده دهد تخلف نماید و چون امانت بگیرد، خیانت نماید.»
امیرمومنان علی (ع) نیز فرموده اند:
«اگر با این شمشیرم بر بینی مؤمن بزنم که مرا دشمن بدارد با من دشمنی نمی کند و اگر همه دنیا را به منافق بدهم تا مرا دوست بدارد هیچگاه دوستم نخواهد داشت.»
امام رضا (ع) می فرمایند:
«خداوند اجابت دعای مؤمن را به شوق (شنیدن) دعایش به تأخیر می اندازد و می گوید:
«صدایی است که دوست دارم آن را بشنوم»
و در اجابت دعای منافق عجله می کند و می گوید:
«صدایی است که از شنیدنش بدم می آید.»
از امیرمومنان علی (ع) است که:
«زبان مؤمن، در پشت دل اوست و دل منافق، در پشت زبان او، زیرا مؤمن هر گاه بخواهد سخنی بگوید، ابتدا درباره آن می اندیشد، اگر خوب بود اظهارش می کند و اگر بد بود آن را پنهان می دارد.
اما منافق هر چه به زبانش آید می گوید، بی آنکه بداند چه سخنی به سود او و چه سخنی به زیان اوست.»
امام صادق (ع) می فرمایند:
«هر که با مسلمانان به دورو و دو زبان برخورد کند، روز قیامت بیاید در حالی که برای او دو زبان از آتش باشد.»
مقصود کسانی هستند که برای جلب نفع دنیوی نزد هر کس مطابق تمایلات او سخن گویند و به اصطلاح معروف نان را به نرخ روز خورند، و این کار باعث حقیقتپوشیها و حقکشی های زیادی گردد و به قول علامه مجلسی (ره) و دیگران این عین نفاق است.
امام باقر (ع) فرمودند:
«چه بد بنده ای است آن بنده ای که دارای دو رو و دو زبان است، در حضور برادرش او را ستایش کند (و یا در تمجید او از حد بگذراند) و در پشت سر او را بخورد (و از او بدگوئی کند) اگر دارا شود (و ثروتی به چنگ آورد) بر او رشک برد، و اگر گرفتار شود دست از یاری او بردارد.»
منابع:
اصول کافی
نهج البلاغه
تنبیه الخواطر
فقه الرضا (ع)
۲.۵k
۲۱ مهر ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۷)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.