از خواب گل تا باور پروانه ترسیدیم

از خواب گل تا باور پروانه ترسیدیم
از همصدا و همدل و هم خانه ترسیدیم

یک عمر از ناز نگاه یار جاماندیم
از طعنه های مردم دیوانه ترسیدیم

حسرت به دل احساسمان را در گلو کُشتیم
از بوسه های کوچک و دزدانه ترسیدیم

جاری شدیم از نوبهار عمر با حسرت
دریا شدن را مات و آگاهانه ترسیدیم

آدم نگشتیم و دل حوایمان خون شد
از گندم و سیب و دل رندانه ترسیدیم...