ای آنکه زنده از نفس توست جان من

ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با تو‌ام ، همه عالم از آنِ من

آن دم که با توام ، پُِرم از شعر و از شراب
می‌ریزد آبشار غزل از زبان من

آن دم که با توام ، سبُکم مثل ابرها
سیمرغ کِی‌ رسد به بلند آسمانِ من ؟

بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم
زان روشنی که کاشتی ، ای باغبان من !

با تو سخن ز مِهرِ تو گفتن چه حاجت است ؟
می خوانی ز چشمِ من این ، مهربان من !

دیگر چه شعر سُرایم از این عشق پُرشُکوه ؟
اینک تمام شاعران جهانند همزبانِ من