ﺯﻧﺪﻩ ﯾﺎﺩ ﻗﯿﺼﺮ ﺍﻣﯿﻦ ﭘﻮﺭ

#ﺯﻧﺪﻩ_ﯾﺎﺩ_ﻗﯿﺼﺮ_ﺍﻣﯿﻦ_ﭘﻮﺭ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﻣﻦ
ﺟﺎﻣﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ
ﺗﺎ ﺯ ﺗﻦ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﻡ
ﭼﺎﻣﻪ ﻭ ﭼﮑﺎﻣﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﯼ ﺳﺨﻦ ﺩﺭﺁﻭﺭﻡ
ﻧﻌﺮﻩ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ
ﺗﺎ ﺯ ﻧﺎﯼ ﺟﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﻡ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻨﯽ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﻬﻔﺘﻨﯽ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﻣﻦ
ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ
ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﻦ ﭘﻮﺳﺘﯿﻨﺸﺎﻥ
ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺭﻭﯼ ﺁﺳﺘﯿﻨﺸﺎﻥ
ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﯾﺸﺎﻥ
ﺟﻠﺪ ﮐﻬﻨﻪ ﯼ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ
ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﻣﻦ ﻭﻟﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﻢ
ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﺳﺮﻭﺩﻧﻢ
ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺍﻧﺤﻨﺎﯼ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ
ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﻦ
ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﺩﻟﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﮐﺘﻒ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﻡ
ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﺣﺲ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ
ﺯﺧﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﮐﺠﺎ؟
ﺩﺭﺩ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﺠﺎ؟
ﺍﯾﻦ ﺳﻤﺎﺟﺖ ﻋﺠﯿﺐ
ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﯼ ﺷﮕﻔﺖ ﺩﺭﺩﻫﺎﺳﺖ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﺑﻮﻣﯽ ﻏﺮﯾﺐ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﮕﯽ
ﺩﺭﺩﻫﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﯼ ﻟﺠﻮﺝ
ﺍﻭﻟﯿﻦ ﻗﻠﻢ
ﺣﺮﻑ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺩﺳﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﺧﻮﻥ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﮔﻠﻢ ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﻢ؟
ﺩﺭﺩ
ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﯼ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ
ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻦ
ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﺭﺍ ﺯ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮﯼ ﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﮐﻨﻢ؟
ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺮﺍ
ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭﺭﻕ
ﺷﻌﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﯼ ﻣﺮﺍ
ﺩﺭﺩ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺩﺭﺩ ﻫﻢ ﺷﻨﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﭘﺲ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻣﻦ
ﺍﺯ ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ؟
ﺩﺭﺩ، ﺣﺮﻑ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭﺩ، ﻧﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﻢ