تمام تنم یخ بست. خودش بود. بعد از سه سال بی مقدمه اومد جل

تمام تنم یخ بست. خودش بود. بعد از سه سال بی مقدمه اومد جلوم وایساد و گفت "باید باهات حرف بزنم". رفتیم به همان کافه قدیمی. نشستیم رو به روی هم. گفت: میخوام برگردم به اون روزهای خوبی که داشتیم. به اون همه حس دوست داشتن.
ته ته دلم همیشه میدونستم یه روزی برمیگرده و این جمله هارو میگه. گفتم: آدم وقتی میره پای رفتنش میمونه. خودت زدی زیر اون همه دوست داشتن و رفتی.
یکه خورد. گفت: یعنی نمیخوای؟ دیگه دوستم نداری؟
دستامو مثل حال دلم پیچیدم بهم و گفتم: دوست دارم... هنوز هم ابی که میشنوم پرت میشم تو خاطرات. هنوز بخاطر همون روز کذایی از تمام یکشنبه ها متنفرم. هنوز شربت زعفرون که میبینم مثل زن های ویار دار حالت تهوع میگیرم. هنوز لب به قرمه سبزی نمیزنم. هنوز و هنوز لبریزم از تمام چیزهایی که به تو میرسه. اما نمیخوام برگردم به اون روزها. اعتماد برای یه باره عزیزم. تو خرابش کردی. نمیتونم ریسک کنم برگردم به اون روزها و دوباره تو بری و من باز پر از درد بشم. سه ساله دارم درد میکشم از نبودنت، با این همه درد تازه اخت شدم. مثل یه غده سرطانی اون ناحیه از قلبم که دوست داره رو پر کردن. سرطان نبودنت رو هیچ جور نمیشه درمان کرد حتی اگه دکتر تو باشی. "دوستت دارم" ها از دهن که بیافتن دیگه نمیشه به هیچ دلی وصلشون کرد. "دوستت دارم " گفتنت از دهن افتاده. دیر اومدی...!
.
#محیا_زند
#[زِد]