فقط تو می دانی که

فقط تو می دانی که
تنها انگیزه ی همیشگی من
برای خواندن دعای باران
تجسم لحظه های خیس تن توست
با ترکیب عطر مرطوب زیر گردنم
و خلق لحظه بوسیدن لبهای رنگ شده ات
با لذت همراهی چند قطره ی باران آویزان از آن
در خلوت ترین کوچه ی بن بست شهر
زیر هشتی خانه ای متروک
و خنده های بلند چند کودک بازیگوش از تماشای لباسهای خیسمان
که همیشه
جذابیت عریانی این صحنه را
دو چندان می کرد