حکیم ابوالحسن یمین الدین بن سیف الدین محمود معروف به امیر

حکیم ابوالحسن یمین‌الدین بن سیف‌الدین محمود معروف به امیر خسرو دهلوی[۱] (زادهٔ ۶۵۱ در پتیالی، هند – درگذشتهٔ ۷۲۵ هجری قمری در دهلی) شاعر پارسی‌گوی هندوستان بود.[۱] او یکی از دو شاعر مهم اوایل قرن هشتم است که سایر سخنوران پارسی‌گوی هند را تحت‌الشعاع قرار دادند و در ادوار بعد هم نفوذی دامنه‌دار در میان شعرای ایران و هند داشتند. آن دو امیرخسرو، و حسن دهلوی بودند.[۱] امیرخسرو به زبان‌های فارسی، عربی، ترکی و سانسکریت چیرگی داشت و به سعدی هند معروف بود و او در اوایل حال به «سلطانی»[۲] و سپس به «طوطی» تخلص می‌کرد.
امیرخسرو دهلوی
Amir Khusro.jpg
امیرخسرو توسط مردان جوان احاطه شده است. مینیاتوری از یک نسخه خطی مجلس العشاق سروده حسین بایقرا
نام اصلی حکیم ابوالحسن یمین‌الدین بن سیف‌الدین محمود
زمینهٔ کاری شعر
زادروز ۶۳۲ خورشیدی
۶۵۱
پتیالی، هندوستان
مرگ ۷۰۳ خورشیدی
۷۲۵
دهلی، هندوستان
جایگاه خاکسپاری در مجموعه درگاه نظام‌الدین اولیاء، دهلی
لقب سعدی هند
سال‌های نویسندگی غزل، قوالی، رباعی
سبک نوشتاری سبک
کتاب‌ها ثمانیهٔ خسرویه
دیوان سروده‌ها دیوان امیر خسرو
تخلص «سلطانی»، «طوطی»