ﻗﺎﺻﺪﮐﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ

ﻗﺎﺻﺪﮐﯽ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ
ﺑﯽ ﻣﻘﺼﺪ
ﺑﯽ ﻣﻘﺼﻮﺩ
ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ
ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺭﺍﺑﻪ ﺭﺍﻥ ﺑﺎﺩ
ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪ
ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺑﺎﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺒﻬﻤﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﯽ ﻭﺯﯾﺪ
ﻭ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ
ﺳﺎﺯ ﺑﺎﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻗﺼﺎﻧﺪﻥ ﮐﻮﮎ ﺷﺪﺳﺖ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﮔﻔﺖ ﻭﮔﻮﯼ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺯﻭﺯﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ
ﺑﺎﺩ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺩ
ﻭ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﺪ
ﻟﺮﺯﯾﺪﻥ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ ﺭﺍ
ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﭘﺮﺳﺘﻮﻫﺎ ﮐﺮﺩ
ﻫﺠﺮﺕ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩ
ﻣﻌﻨﯽ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﭼﺸﯿﺪ
ﺑﺎﺩ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﯼ ﺷﻤﻊ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺮﺩ
ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺷﻤﻊ
ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﺩﻭﺩ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺗﺎﺯﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺟﻨﻮﻥ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﻃﻮﺍﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ
ﺩﺭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﯼ ﺩﺭﯾﺎ
ﺭﻭﺯ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ
ﺷﺐ
ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ
ﻣﺴﯿﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ
ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﻮﺝ ﻣﯽ ﺯﺩ
ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺎﺭﯼ ﺭﻭﺩ ﻣﻘﺼﺪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ
ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ
ﺩﺭﯾﺎ ﺍﺯ ﻣﻘﺼﻮﺩﯼ ﺑﯽ ﻣﻘﺼﺪ ﮔﻔﺖ
ﻭ ﺳﻔﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﯾﺎﻓﺖ
ﺑﺎﺩ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺮﺩ
ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯼ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ
ﻭ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩ
ﺍﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺭﻭﯼ ﻣﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﮐﻬﻨﺴﺎﻝ ﺳﻤﺖ ﺳﺒﺰ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ
ﻗﺎﺻﺪﮎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﺪﺍﻧﺪ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﻣﺒﻬﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﺏ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻣﯽ ﭘﺎﺷﯿﺪﻧﺪ
ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ...
ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺩ ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ
ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ
ﻧﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ
ﻧﻪ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ
ﻣﮑﺎﻥ ﻫﻢ ﻧﺒﻮﺩ
ﺁﺭﯼ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻮﺕ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﻭ ﺑﺎﺩ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺁﻥ ﻓﻮﺕ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﺑﺎﻧﮓ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺁﻥ ﻓﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﯼ ﻭﺟﻮﺩ
ﻭ ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﻓﻮﺗﯽ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ
ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ
ﺩﺭ ﺩﺍﻣﺎﻥ ﺑﺎﺩ
ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ
ﻧﻪ
ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻮﺩ
ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ ﺩﺭ ﭘﯽ ﻣﻘﺼﻮﺩﯼ ﺑﯽ ﻣﻘﺼﺪ
ﻭ ﺑﺎﺩ ﺷﺒﯽ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ
ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﻣﻮﯼ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺎﻧﻪ ﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﺍﺵ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ
ﺧﻨﺪﯾﺪ
ﻗﺎﺻﺪﮎ ﻟﺮﺯﯾﺪ
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﭼﯿﺰﯼ ﮔﻔﺖ
ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻓﻮﺕ ﮐﺮﺩ
ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺑﻮﺩ
ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺍﺟﺶ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ
ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﺣﯽ ﺷﺪ
ﺍﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ...