دیشب ازطرز نگاهت که خیالم لرزید

دیشب ازطرز نگاهت که خیالم لرزید
سایه ی شب به من و شعر و غزل می خندید

نسترن یاس شقایق همه در نفرت و بد
لاله از توطئه ی این همه گل میترسید

غصه بارید و سیلی به دلم جریان زد
و خدا بی کسی ام را به حقیقت فهمید

آسمان نعره زد و فاجعه ای برپا شد
تا که بر دیده ی من قطره ی اشکی را دید

خنده خشکید غزل مرد خیانت گل کرد
ناگهان یوسف چشمم ز زلیخا رنجید

دلخوشی تا به ابد رفت به جایی مجهول
غم حوالی خیابان خیالم چرخید

اولش خوب و شب روشن و مهتابی بود
بعد از این غصه و غم بر دل زارم بارید

خون دل خوردم و گفتم که گلم می شکفد
دست نامحرم شب غنچه گلم را بد چید

هی زدم ضجه خدایا دل من را دریاب
و خدایم به خدا هیچ صدایی نشنید