مادر واژهاشو میخورد،تُف میکرد، صحنه سرخ میشد،پدر دستش سیا

مادر واژهاشو میخورد،تُف میکرد، صحنه سرخ میشد،پدر دستش سیاه تر از دیروز میزد، حکومت تیتر ثابت سوخته آینده اش، مغزش ثبت شده بود که اَدَبیا رو تُفی کردن، یه جمعیت جمع کردن و یه نسل سوختند،
قانون بازنشستگی جز برای خانواده مرگ خواه مردم! پرندها یهو اوج میگرفتن با صدای ترزیق درد توی رگهاش،رهگذر پولِ بیمار داشت، و جنگلانه دختر را محکوم به ارگاسم میکردند، نامش اجتماع بود،اما مغزاشون قُمپُزی از کلمات آبستن برای ۹ ماه بعد و فردایی که انتظار آمدنش سال بعد را ب سال بعدش میبرد، دور تر ، بیماری و آبِ انسانانه، رَوان بود هر دیقه ،بین لایه لایه مغزش،میخندید چون میدانس ،مثل آب فاضلابه که بارون نشه مثل اوره درونشه، قیچی دستاشه و آرزوهاش کاغذش،
نوشت....
((به نام خودتان))
نخوانید،ننویسد،
تولید نکنید،نسازید،
مگه ما تنها دنبال فهمیدن حقیقت هستی نیستیم؟
بیاید کشف کنیم اصلا خدایی هست ؟ امروز هم را هم زمان بِکُشیم!
حقیقت کشف خواهد شد اگر بلند شدیم!
پ.ن= سیاهی ناگهان آبی و بنفش را خورد .خندید میدانس دنبال کشف حقیقت نیستن چون حقیقت ظلم کن تا زنده بمونی بود و رفت...
ح میم