ما آدم ها همیشه دنبالِ کسی رفتیم که

ما آدم ها همیشه دنبالِ کسی رفتیم که
ما و قلبِ پر از عشقمان را نمیپذیرد ،
چشمش را بر روی احساستمان می بنندد ،
قلبِمان را میشکند و باعثِ گریه های نیمه شبِمان است ‌...
اصلاً می توان لقبِ "لعنتی ترین آدم های دنیا"
را به چُنین کسانی داد ...
و همین ماهایی که از بی توجهیِ لعنتی ترینِ آدمِ زندگیِمان قلبمان به درد آمده ، و می دانیم عجب دردیست دردِ "دیده نشدن" ...
چِشممان را بر روی کسی که
قلب و ذهنش را تقدیمِمان کرده و ما را
بیش از خود دوست دارد به راحتی میبندیم
و خودِمان را تبدیل میکنیم به لعنتی ترینِ زندگی اش ...
آخر میدانی ؟! تقصیرِ ما نیست !
از همان اول هم کسی نمیخواست به خودَش فرصت بدهد برای دوست داشتنِ کسی که دوستَش دارد !
و فقط جمله ی "دوست داشتن که اجبار نیست" را برایِمان دیکته کردند ...
اما هیچوقت کسی نگفت
شاید بعضی از اجبار ها تبدیل به "بایدِ قشنگِ زندگیِمان" بشوند ...