یک روز بلند افتابی

یک روز بلند افتابی

در ابی بیکران دریا

امواج ترا به من رساندند

امواج ترانه بار تنها

چشمان تو رنگ اب بودند

انگه که ترا در اب دیدم

در غربت ان جهان بی شکل

گویی که ترا به خواب دیدم

از تو تا من سکوت و حیرت

از من تا تو سکوت و تردید

ما را می خواند مرغی از دور

مخواند به باغ سبز خورشید

در ما تب تند بوسه می سوخت

ما تشنه ی خون شور بودیم

در زورق ابهای لرزان

بازیچه ی عطر و نور بودیم

می زد می زد درون دریا

از دلهره ی فرو کشیدن

امواج امواج نا شکیبا

در طغیان به هم رسیدن

دستانت را دراز کردی

چون جریانهای بی سرانجام

لبهایت با سلام بوسه

ویران گشتند روی لبهام

یک لحظه تمام اسمان را

در هاله ای از بلور دیدم

خود را و ترا و زندگی را

در دایره های نور دیدم

گویی که نسیم داغ دوزخ

پیچید میان گیسوانم

چون قطره ای از طلای سوزان

عشق تو چکید بز لبانم

انگه ز دور دست دریا

امواج به سوی ما خزیدند

بی انکه مرا به خویش ارند

ارام ترا فرو کشیدند

پنداشتم ان زمان که عطری

باز از گل خوابها تراوید

یا دست خیال من تنت را

از مر مر ابها تراشید

پنداشتم ان زمان که رازیست

در زاری و های های دریا

شاید که مرا به خویش می خواند

در غربت خود خدای دریا