میگف یه ظرافتا هست تو حرف زدن بین آدما از مو باریک تر. خش

میگف یه ظرافتا هست تو حرف زدن بین آدما از مو باریک‌تر. خشونت کلامی الزاما به فحش و اینا نیس. گفتم پ به چیه؟ گف همین که تو از قید “همیشه” و “هیچوقت” و “هرگز” و “اصلا” و “همش” و... استفاده میکنی ینی حرفت خشونت داره. گفتم چطو؟ گف خب ببین. علت علمی داره. گفتم کص علمی تفت نده سر جدت. گف راه نداره. ببین مغز میخواد همش میانبر بزنه. مغز سختشه همش پردازش کنه بگه از هفتاد و سه باری که من باهات تماس گرفتم یه بارش گوشیت خاموش بوده چهار بار آخرو ریجکت کردی. شصت و هشت بارش رو جواب دادی، میاد میگه تو همیشه تلفن منو ریجکت میکنی. اینطوری راحت تره. ولی خشونتش بالاس. گفتم کاماااان. گف جون تو. یا مثلا اینکه حرفاتو جوری بزنی که انگار مطلقه و غیر اون نیست. تو فقط از یه زاویه داری نگاهش میکنی. گفتم صحیح. راه حل چیه؟ گف هیچی یه “از نظر من” یا یه “من اینطور فکر میکنم” یا “اینطور به نظرم میرسه” یا “تاجایی که من میدونم” قبل یا بعد اظهار نظرت اضافه کن. اسمش انعطاف کلامیه. گفتم ربطش به خشونت کلامی چیه؟ گفتم از مطلق بودنش در میاره. جای بحث رو باز میکنه. اذیت کننده نیست. اینا خیلی ظریفه. هرکسی متوجهش نمیشه ولی اگه بشه خیلی خوب میچرخونه رابطه رو. گفتم شام چی داریم؟ گف شب جمعس. به نظرت چی بخوریم؟ گفتم من که گشنم نیست. گف منم.