برای خواب های تلخ و بی هنگام و سنگینم..

برای خواب های تلخ و بی هنگام و سنگینم..
برای اشک های هر شب خود روی بالینم...

برای ضجه های ممتدِ خود ، وقتِ بیداری..
برای شعرهایی که نخواهد داد تسکینم...

برای دیده ی سرد پدر برچشم های من...
برای غصه های مادر بیمار و مسکینم...

برای باختن های مداوم در تمام عمر...
برای سال های عهد نافرجام و ننگینم...

برای گریه ی وقت سحرهای گل نرگس...
برای غفلت از قرآن و عمر و مذهب و دینم...

برای روزهای بی بهار مانده از عمرم...
برای آرزوهایی که در دل ماند غمگینم..😓