کاش لااقل به یک نفر به قدر کفایت اعتماد داشتم تا حس کنم وقت هایی که از عالم و آدم بریده ام و حالم خوب نیست،

برایم آغوش باز کرده تا با ذهنی لبریز و قلبی مالامال،
به امنیت آغوشش پناه ببرم.

کاش لااقل یک نفر در جهان بود که قلعه‌ی ظریف اعتمادم را خراب نکرده‌ بود و می‌شد گاه‌گاهی روی حضورش حساب کرد.

غریب مانده‌ام وسط کلی آدم که عزیزان من‌اند و هیچ‌کدامشان کاهنده‌ی رنج‌های من نیستند و هیچ‌کدامشان من را نمی‌فهمند و جهان هیچ‌کدامشان با جهان شکننده‌ی من هم‌پوشانی ندارد!
امن باشید برای آدم‌ها، که برای هرکداممان رنجی هست و این روزها هرکدام کنج جهان خودمان کز کرده‌ایم و داریم از بی‌پناهی و تنهایی رنج می‌کشیم.
خسته، شکست خورده، زخمی و افتاده گوشه‌ی رینگ...

#نرگس_صرافیان_طوفان
#دلنوشته


▪︎ - ²⁶ اردیبهشت ماهِ ¹⁴⁰² - ▪︎
²².⁴⁷