احترام به زبان پارسی محترم شمردن نیاکان ماست

‍ حدود ۳۰۰ سال خاک ایران ضمیمه امپراطوری های عربی بود و پس از آن به مدت حدود ۳۰۰ سال دیگر اکثر سلسله هایی که روی کار می آمدند با خطبه به نام خلیفه عباسی روی کار می آمدند و در این مدت در ایران زبان درباری دیوانی و خط نوشتاری عربی بود.کشورهایی همچون عراق،مصر، اردن، سوریه، فلسطین، اتیوپی و چند کشور شمال آفریقا قبل از ظهور اسلام تمدن و زبان باستانی خود را داشتند که آنها هم مثل ایران توسط اعراب فتح شدند.ولی آنها عرب شدند ولی ایران عرب نشد.چرا؟در عرب نشدن ایرانیان چند عامل دخیل بود.یکی پیشینه پر بار فرهنگی ما در دوره های هخامنشی، اشکانی و ساسانی بود.دومی تلاش‌های سامانیان و صفاریان و در رأس آن یعقوب لیث صفاری برای زبان فارسی بود و سومین و مهمترین عامل کسی نبود جز فردوسی.
فردوسی می گوید:مردمی که در راستای خوارشماری، عجم یعنی کندزبان نامیده می شدند، من با این رزمنامه ملی که به پارسی سرودم، شناسنامه ملی اش را نوشتم و به دست تاریخ سپردم... و درست می گوید. بدون فردوسی امروز کجا بودیم و با چه زبانی سخن می گفتیم؟از روزی که شاهنامه به وجود آمد حتی بسیاری از افراد بی سواد این سرزمين ابیات آنرا با گوش دادن از افراد با سواد حفظ می کردند و این فرهنگ تا نسل پدران و پدربزرگان ما ادامه داشته است. اهمیت فردوسی در بقای زبان فارسی به قدری است که روزی از حسنین هیکل نویسنده معروف مصری پرسیدند شما مصریان با آن پیشینه ی درخشان فرهنگی چه شد که عرب زبان شدید گفت ما عرب زبان شدیم برای اینکه فردوسی نداشتیم.


@lianpars