گریستم، اشک تنها تسلی بخش من بود

گریستم، اشک تنها تسلی‌بخش من بود
و لب فرو بستم، بی‌ هیچ شکوه‌ای.
روحم غرق در سیاهیِ اندوه و پنهان در ژرفنای شادمانی تلخ خود...

روحم مغاکِ صاعقەهای نهفتە است،
و اژدهایی
از آتش فشردە
در خویش خفتە دارد
کز یک نفس
صد استوا بە دور زمان
می‌تواند
گسترد.

آە، آدمی چگونە در این مرکز همیشگی انفجار می‌زید
و سادە و خاموش
می‌ماند؟




I’ll go back to black