کره شمالی، کشوری با موجودیت غیرقانونی!
#دانستنی
شبه‌جزیره کره تا سال اوایل قرن بیستم توسط امپراتوری کره تحت نفوذ روسیه اداره می‌گشت. در سال ۱۹۰۵ پس از پیروزی ژاپنی‌ها در جنگ روسیه و ژاپن، به اشغال ژاپن درآمد. در سال ۱۹۱۰ کشور کره رسماً به امپراتوری ژاپن ضمیمه شد و به طور رسمی بخشی از کشور ژاپن شد.
در طی جنگ دوم چین و ژاپن و جنگ جهانی دوم، دولت‌های ایالات متحده آمریکا، جمهوری چین و بریتانیا به مردم کره وعده استقلال دادند. نیروهای استقلال‌طلب کره‌ای نیز تا سال ۱۹۴۵ به جنگ با ژاپن ادامه دادند.
پس از پیروزی متفقین و تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵ در طرحی که تقریباً تمام کره‌ای‌ها با آن مخالف بودند، ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی توافق کردند که هر کدام سرپرستی موقت کره را برعهده گیرند. کره موقتاً به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد؛ قسمت شمالی تحت اشغال اتحاد جماهیر شوروی و قسمت جنوبی تحت اشغال ایالات متحده آمریکا بود. مدار ۳۸ درجه شمالی نیز به عنوان مرز دو کره تعیین شد؛ ولی همکاری دو دولت عملی نبود؛ زیرا در ناحیه شمال کمونیست‌ها به پشتیبانی اتحاد جماهیر شوروی قدرت داشتند و در جنوب طرفداران غرب با پشتیبانی ایالات متحده آمریکا بر سر کار بودند.
عاقبت در سال ۱۹۴۸، اگر چه تاریخ برگزاری انتخابات در کره نیز مشخص شده بود، اتحاد جماهیر شوروی از همکاری برای برگزاری انتخابات آزاد و عمومی در سراسر کره سر باز زد و در نتیجه آن، یک دولت کمونیست غیرقانونی تحت حمایت اتحاد جماهیر شوروی در شمال کره تأسیس شد و تقسیم کره به دو کشور مستقل صورت یافت و دو حکومت کره شمالی (جمهوری دموکراتیک خلق کره) و کره جنوبی (جمهوری کره) برقرار شدند.
کیم ایل سونگ در سال ۱۹۴۹ با کمک ژوزف استالین، دبیر کل حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی، قدرت خود را تحکیم کرد و افزایش داد و خود را با عنوان دبیر کل حزب کمونیست جمهوری دموکراتیک خلق کره (جوچه)، به یک دیکتاتور قانونی تبدیل کرد.
در سال ۱۹۵۰، کره شمالی به کره جنوبی حمله‌ور شد. سازمان ملل متحد دست به کار شد و در همان روز شورای امنیت سازمان ملل متحد بدون حضور اتحاد جماهیر شوروی که جلسه را تحریم کرده بود، قطعنامه‌ای را تصویب کرد که طی آن خواستار توقف جنگ و عقب‌نشینی کره شمالی به مدار ۳۸ درجه شد. در ۲۷ ژوئن شورای امنیت سازمان ملل متحد به پیشنهاد ایالات متحده آمریکا تصویب کرد که نیروهای چند دولت عضو آن سازمان جهت مقابله با حمله کره شمالی به کره جنوبی بشتابند. به دنبال این تصمیم، ایالات متحده آمریکا و ۱۵ کشور دیگر نیروهای نظامی خود را برای شرکت در جنگ اعزام داشتند. در این مدت نیروهای کره شمالی با سرعت زیادی در حال پیشروی در خاک کره جنوبی بودند.
در روز ۲۸ ژوئن، سئول سقوط کرد. پنج روز پس از حمله تردیدی باقی نماند که شکست نهایی از آن کره جنوبی است. از این رو ایالات متحده آمریکا رسماً وارد جنگ شد. به تدریج ورق به نفع کره جنوبی برگشت. در ۱۵ سپتامبر ۱۹۵۰ نیروهای آمریکایی شهر سئول را بازپس‌گرفتند و ارتش خلق کره به سوی شمال عقب‌نشینی کرد. در روز ۱۰ اکتبر شهر پیونگ‌یانگ پایتخت کره شمالی به دست قوای سازمان ملل متحد افتاد. در اکتبر نیروهای کره جنوبی به مرز چین و کره شمالی رسیدند و ظاهراً پیروزی برای آنان تکمیل شده بود.
جمهوری خلق چین برای دفاع از مرزهای خود، به نفع کره شمالی وارد جنگ شد و ضربات شدیدی بر نیروهای آمریکایی وارد کرد. عقب‌نشینی قوای سازمان ملل آغاز گشت و ادامه یافت و سئول بار دیگر به دست نیروهای ارتش آزادی‌بخش خلق چین و ارتش خلق کره افتاد.
حمله متقابل نیروهای آمریکایی سرانجام موجب تسلط دوباره آنان بر سئول شد. سرانجام در ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ پیمان آتش‌بس جنگ کره امضا شد. (البته هیچ‌گاه پیمان صلحی میان این دوکشور امضا نشد)
این جنگ خرابی‌ها و خسارات و تلفات فراوان به بار آورد و بسیاری از تأسیسات صنعتی و شهرها در ضمن آن ویران شد. حدود ۴۰۰۰۰۰ غیرنظامی نیز در طی این جنگ کشته شدند.
در سال ۱۹۷۲، ایدئولوژی رسمی دولتی «جوچه» اعلام شد و هرگونه اشاره‌ای به واژه‌های «مارکسیسم-لنینیسم» و «کمونیسم» از قانون اساسی کره شمالی حذف شد؛ اما همچنان نشان کمونیستی داس‌وچکش در کنار قلم‌موی مرکب و ستاره سرخ بر روی تسلیحات نظامی یا آثار جوچه به عنوان کمونیسم وطنی حفظ شده‌است.
#afhu #کره #سیگما
شبه‌جزیره کره تا سال اوایل قرن بیستم توسط امپراتوری کره تحت نفوذ روسیه اداره می‌گشت. در سال ۱۹۰۵ پس از پیروزی ژاپنی‌ها در جنگ روسیه و ژاپن، به اشغال ژاپن درآمد. در سال ۱۹۱۰ کشور کره رسماً به امپراتوری ژاپن ضمیمه شد و به طور رسمی بخشی از کشور ژاپن شد.
در طی جنگ دوم چین و ژاپن و جنگ جهانی دوم، دولت‌های ایالات متحده آمریکا، جمهوری چین و بریتانیا به مردم کره وعده استقلال دادند. نیروهای استقلال‌طلب کره‌ای نیز تا سال ۱۹۴۵ به جنگ با ژاپن ادامه دادند.
پس از پیروزی متفقین و تسلیم ژاپن در سال ۱۹۴۵ در طرحی که تقریباً تمام کره‌ای‌ها با آن مخالف بودند، ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی توافق کردند که هر کدام سرپرستی موقت کره را برعهده گیرند. کره موقتاً به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد؛ قسمت شمالی تحت اشغال اتحاد جماهیر شوروی و قسمت جنوبی تحت اشغال ایالات متحده آمریکا بود. مدار ۳۸ درجه شمالی نیز به عنوان مرز دو کره تعیین شد؛ ولی همکاری دو دولت عملی نبود؛ زیرا در ناحیه شمال کمونیست‌ها به پشتیبانی اتحاد جماهیر شوروی قدرت داشتند و در جنوب طرفداران غرب با پشتیبانی ایالات متحده آمریکا بر سر کار بودند.
عاقبت در سال ۱۹۴۸، اگر چه تاریخ برگزاری انتخابات در کره نیز مشخص شده بود، اتحاد جماهیر شوروی از همکاری برای برگزاری انتخابات آزاد و عمومی در سراسر کره سر باز زد و در نتیجه آن، یک دولت کمونیست غیرقانونی تحت حمایت اتحاد جماهیر شوروی در شمال کره تأسیس شد و تقسیم کره به دو کشور مستقل صورت یافت و دو حکومت کره شمالی (جمهوری دموکراتیک خلق کره) و کره جنوبی (جمهوری کره) برقرار شدند.
کیم ایل سونگ در سال ۱۹۴۹ با کمک ژوزف استالین، دبیر کل حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی، قدرت خود را تحکیم کرد و افزایش داد و خود را با عنوان دبیر کل حزب کمونیست جمهوری دموکراتیک خلق کره (جوچه)، به یک دیکتاتور قانونی تبدیل کرد.
در سال ۱۹۵۰، کره شمالی به کره جنوبی حمله‌ور شد. سازمان ملل متحد دست به کار شد و در همان روز شورای امنیت سازمان ملل متحد بدون حضور اتحاد جماهیر شوروی که جلسه را تحریم کرده بود، قطعنامه‌ای را تصویب کرد که طی آن خواستار توقف جنگ و عقب‌نشینی کره شمالی به مدار ۳۸ درجه شد. در ۲۷ ژوئن شورای امنیت سازمان ملل متحد به پیشنهاد ایالات متحده آمریکا تصویب کرد که نیروهای چند دولت عضو آن سازمان جهت مقابله با حمله کره شمالی به کره جنوبی بشتابند. به دنبال این تصمیم، ایالات متحده آمریکا و ۱۵ کشور دیگر نیروهای نظامی خود را برای شرکت در جنگ اعزام داشتند. در این مدت نیروهای کره شمالی با سرعت زیادی در حال پیشروی در خاک کره جنوبی بودند.
در روز ۲۸ ژوئن، سئول سقوط کرد. پنج روز پس از حمله تردیدی باقی نماند که شکست نهایی از آن کره جنوبی است. از این رو ایالات متحده آمریکا رسماً وارد جنگ شد. به تدریج ورق به نفع کره جنوبی برگشت. در ۱۵ سپتامبر ۱۹۵۰ نیروهای آمریکایی شهر سئول را بازپس‌گرفتند و ارتش خلق کره به سوی شمال عقب‌نشینی کرد. در روز ۱۰ اکتبر شهر پیونگ‌یانگ پایتخت کره شمالی به دست قوای سازمان ملل متحد افتاد. در اکتبر نیروهای کره جنوبی به مرز چین و کره شمالی رسیدند و ظاهراً پیروزی برای آنان تکمیل شده بود.
جمهوری خلق چین برای دفاع از مرزهای خود، به نفع کره شمالی وارد جنگ شد و ضربات شدیدی بر نیروهای آمریکایی وارد کرد. عقب‌نشینی قوای سازمان ملل آغاز گشت و ادامه یافت و سئول بار دیگر به دست نیروهای ارتش آزادی‌بخش خلق چین و ارتش خلق کره افتاد.
حمله متقابل نیروهای آمریکایی سرانجام موجب تسلط دوباره آنان بر سئول شد. سرانجام در ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ پیمان آتش‌بس جنگ کره امضا شد. (البته هیچ‌گاه پیمان صلحی میان این دوکشور امضا نشد)
این جنگ خرابی‌ها و خسارات و تلفات فراوان به بار آورد و بسیاری از تأسیسات صنعتی و شهرها در ضمن آن ویران شد. حدود ۴۰۰۰۰۰ غیرنظامی نیز در طی این جنگ کشته شدند.
در سال ۱۹۷۲، ایدئولوژی رسمی دولتی «جوچه» اعلام شد و هرگونه اشاره‌ای به واژه‌های «مارکسیسم-لنینیسم» و «کمونیسم» از قانون اساسی کره شمالی حذف شد؛ اما همچنان نشان کمونیستی داس‌وچکش در کنار قلم‌موی مرکب و ستاره سرخ بر روی تسلیحات نظامی یا آثار جوچه به عنوان کمونیسم وطنی حفظ شده‌است.
#afhu #کره #سیگما
۱.۹k
۲۴ فروردین ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.