نقد رسانه ای سریال الحشاشین

مذهب نیازی به تاریخ برای استحکام بخشیدن به قواعد خود ندارد برعکس این تاریخ است که برای روایت‌های مختلف اعم از درست یا نادرست نیاز به مذهب دارد. سریال «الحشاشین» نیازمند یک سرکوب تاریخی به ضرب و زور مذهب است که آن را پیتر میمی مصری کارگردانی کرده. نسل امروز حوصله مطالعه تاریخ، چه طبری یا ترجمه‌های منصوری، را ندارد و بیگانگان با استقاده از قدرت رسانه بر این جهالت سرپوشِ داده‌ورزی می‌گذارند. این سریال را کامل ندیدم و البته که نمی‌توانم به نقاط ضعف سینمایی و آکادمیک آن اشاره کنم اما آنچه‌که مرا وادار به نگارش این یادداشت کرد وجود این نکته بود که چگونه دیگران از ما بهتر سریالی درباره تاریخ خودمان می‌سازند، آنطور که می‌خواهند روایت می‌کنند و چگونه به خودشان اجازه می‌دهند در قصه‌ وارد سلسله‌های ایرانی شوند؟ این چگونگی‌ها یک چرایی بزرگ دارد که آن هم شامل «300» اسنایدر خواهد شد، ما فقط با رسانه می‌توانیم فرهنگشان را تخریب کنیم. فرهنگی که در سیر تاریخی خود مذهب به تکامل آن کمک کرده چگونه در یک روایت ناسالم ترورسیت شناخته می‌شود؟ وقتی شعور مخاطب به بازی گرفته می‌شود که مثلا من بیننده پس از تماشای یکی دو قسمت از «الحشاشین» به درستی گفتمانِ تاریخی فیلم شک نکنم و به جست‌وجوی حقیقت نروم. این شعور در قالب زندگی نامه یا درام به مخاطب تزریق می‌شود و وقتی شکل ایماژی، سینمایی و مدیا، به خود می‌گیرد و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
http://longtake.ir/?p=24220