شب دو چشم سیاهت همیشه مهتابیست

شب ِ دو چشم سیاهت همیشه مهتابیست
دلت سپید ، ولی نه ، گمان کنم آبیست

تمام ذهن من از این سوال پُر شده است
به چشمهای تو یک می دهد خدا یا بیست؟

تملق است؟ نه... تشبیه؟ نه ... مبالغه؟ نه
قمر تویی به خدا قرص ماه، قلابیست

و طرح ِ سخت ِ نگاهت دلیل عریانی
برای پیکر دیوارهای بی قابیست

همیشه سهم تو از من چه بود؟ مشتی شعر
و سهم کوچک من از تو نیز بی تابیست

اگر که شعر من امشب نبود باب دلت
غزل گناه ندارد! دلیل، کم خوابیست !