رمان ارباب من پارت: ۵۹

چشمام ناخودآگاه بسته شد و منتظر شدم که اون کمربندِ پر از سنگ با بدنم برخورد کنه اما هرچی صبر کردم خبری نشد پس یکی از چشمام رو باز کردم و به بهراد که همینطوری بهم زل زده بود، نگاه کردم!

_ اینبار دلم برات سوخت!

با این حرفش نفس راحتی کشیدم و اونم پوزخندی زد و گفت:

_ این جزای زبون درازیته، حواست باشه اگه دوباره...

حرفش رو قطع کردم و گفتم:

_ تو به من توهین نکن تا منم مجبور نشم جواب بدم

کمربند رو توی دستش چرخوند و گفت:

_ تو هنوز روی تختی و منم هنوز کمربند دستمه، یکاری نکن نظرم عوض بشه!

سرم رو به نشونه ی باشه تکون دادم و اونم آروم مشغول باز کردن دست و پاهام شد.

_ اگه لجبازی نمیکردی زندگیِ قشنگی داشتیم

در لبم رو کج کردم و چیزی نگفتم و به فکر فرو رفتم.
تو فکر بودم که یکهویی از سر جاش پاشد و گفت:

_ راستی؟
_ هوم؟
_ تو یلدا رو از کجا میشناسی؟
_ خر که نیستم، چپ میرید راست میایید از شباهت من با یکی حرف میزنید

سرش رو تکون داد و چیزی نگفت، منم موقیعت رو مناسب دیدم و گفتم:

_ یه سوال!
_ بپرس
_ یلدا کیه؟ قضیه اش چیه؟

دوباره چشماش سرد شد و با لحن بدی گفت:

_ به تو ربطی نداره

بعد هم از سرجاش پاشد و بدون اینکه بهم نگاه کنه، گفت:

_ از این به بعد حواست باشه
_ به چی؟
_ اینکه دیگه نبینم اسمش رو به زبون بیاری
_ اسم یلدا رو به زبون نیارم؟

به سمتم برگشت و چنان بد نگاه کرد که ساکت شدم، اونم با اخم گفت:

_ فهمیدی؟
_ آره
_ خوبه

و بالافاصله از اتاق خارج شد و در رو محکم بست.
منم روی تخت نشستم و آروم گفتم:

_ یعنی شانس آوردم