آفرینش جهان، هدفدار است؛ «بالحقّ» نگاه ما به جهان نیز بای
آفرینش جهان، هدفدار است؛ «بالحقّ» نگاه ما به جهان نیز باید هدفدار باشد. «لآیةً»
- مادّیون در پدیده ها متوقّف مى شوند، ولى خداپرستان از پدیده ها عبور مى كنند و به شناخت خدا مى رسند. «لآیةً»
- ایمان، از شرایط درك حقایق هستى است. «انّ فى ذلك لآیة للمؤمنین»
💠 بازتاب عمل
🔸 ﴿مَنْ عَمِلَ صَالِحاً فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ أَسَاءَ فَعَلَیهَا﴾؛ ما با خودمان بد می کنیم یا به خودمان احسان می کنیم.
◀️ بیان مطلب این است که اگر کسی شخصی را کُشت _ دیگر بدتر از کشتن که ظلمی نیست _ این یک خطر و یک مار سمّی است که اصلش در درون جانِ او لانه کرده و سایه اش به بیرون رسیده است. این نیشی زده به دیگری ولی اصل این مار در درون او لانه کرده است، چرا؟
برای اینکه این شخص یک لحظه جان او را گرفته، او یک لحظه آسیب دید، بعد هم چون مظلومانه کشته شد مورد عنایت الهی است و جبران می شود؛ اما این شخص در سوخت و سوزِ غیر قابل تحمّل و احصاء است!
🔸 چه اینکه #احسان هم همین طور است؛ اگر کسی به دیگری احسان کرده، مِلکی داده، خانه ای داده و زندگی ای داده است، این هزارها برابر برای خودش گرفته، یک هزارم از این خیرات به دیگری رسیده است! در سوره مبارکه «إسراء» دارد: ﴿إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لأَنفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا﴾؛
اگر کار خوبی کردی برای خود شماست و اگر کار بد کردی برای خود شماست.
🔸 اگر کسی در درون منزل خودش بوستانِ پُر گُل و ریحان به پا کند، همه منافع آن برای اوست، البته گاهی نسیم می وزد و مشام آن رهگذر را هم معطّر می کند ؛ ولی اساس بهره این بوستان برای صاحب باغ است و اگر یک «کنیف» و یک فاضلاب و یک چاه بدبو در درون منزلش داشته باشد، تمام آسیب آن برای خود اوست، البته گاهی هم باد می وزد و بوی بد را به مشام عابر می رساند.
🔸 کار بد ما مثل آن «کنیفی» است که در درون جانمان کَندیم که گاهی بویش به دیگری می رسد، وگرنه اصل آن کنیف در درون جان ما هست؛ کار خوبی کردیم، اصل آن بوستان و گلستان در درون ما هست و گاهی رایحه ای از آن به مشام رهگذر می رسد؛ فرمود: ﴿إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لأَنفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا﴾.
🔸 عمل، #عامل_را_رها_نمی_کند، چرا؟
برای اینکه عمل، موجودی شد در عالَم، این موجود که رها نیست، یک تافته جدابافته نیست، به هر حال به جایی مرتبط است. به غیر عامل خودش هم به هیچ وجه مرتبط نیست، برای اینکه فعل متعلق به فاعل خودش است و او را رها نمی کند. اینکه فرمود: ﴿ لیسَ لِلاْنسَانِ إِلاّ مَا سَعَی﴾ که به صورت حصر بیان کرده همین است.
- مادّیون در پدیده ها متوقّف مى شوند، ولى خداپرستان از پدیده ها عبور مى كنند و به شناخت خدا مى رسند. «لآیةً»
- ایمان، از شرایط درك حقایق هستى است. «انّ فى ذلك لآیة للمؤمنین»
💠 بازتاب عمل
🔸 ﴿مَنْ عَمِلَ صَالِحاً فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ أَسَاءَ فَعَلَیهَا﴾؛ ما با خودمان بد می کنیم یا به خودمان احسان می کنیم.
◀️ بیان مطلب این است که اگر کسی شخصی را کُشت _ دیگر بدتر از کشتن که ظلمی نیست _ این یک خطر و یک مار سمّی است که اصلش در درون جانِ او لانه کرده و سایه اش به بیرون رسیده است. این نیشی زده به دیگری ولی اصل این مار در درون او لانه کرده است، چرا؟
برای اینکه این شخص یک لحظه جان او را گرفته، او یک لحظه آسیب دید، بعد هم چون مظلومانه کشته شد مورد عنایت الهی است و جبران می شود؛ اما این شخص در سوخت و سوزِ غیر قابل تحمّل و احصاء است!
🔸 چه اینکه #احسان هم همین طور است؛ اگر کسی به دیگری احسان کرده، مِلکی داده، خانه ای داده و زندگی ای داده است، این هزارها برابر برای خودش گرفته، یک هزارم از این خیرات به دیگری رسیده است! در سوره مبارکه «إسراء» دارد: ﴿إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لأَنفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا﴾؛
اگر کار خوبی کردی برای خود شماست و اگر کار بد کردی برای خود شماست.
🔸 اگر کسی در درون منزل خودش بوستانِ پُر گُل و ریحان به پا کند، همه منافع آن برای اوست، البته گاهی نسیم می وزد و مشام آن رهگذر را هم معطّر می کند ؛ ولی اساس بهره این بوستان برای صاحب باغ است و اگر یک «کنیف» و یک فاضلاب و یک چاه بدبو در درون منزلش داشته باشد، تمام آسیب آن برای خود اوست، البته گاهی هم باد می وزد و بوی بد را به مشام عابر می رساند.
🔸 کار بد ما مثل آن «کنیفی» است که در درون جانمان کَندیم که گاهی بویش به دیگری می رسد، وگرنه اصل آن کنیف در درون جان ما هست؛ کار خوبی کردیم، اصل آن بوستان و گلستان در درون ما هست و گاهی رایحه ای از آن به مشام رهگذر می رسد؛ فرمود: ﴿إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لأَنفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا﴾.
🔸 عمل، #عامل_را_رها_نمی_کند، چرا؟
برای اینکه عمل، موجودی شد در عالَم، این موجود که رها نیست، یک تافته جدابافته نیست، به هر حال به جایی مرتبط است. به غیر عامل خودش هم به هیچ وجه مرتبط نیست، برای اینکه فعل متعلق به فاعل خودش است و او را رها نمی کند. اینکه فرمود: ﴿ لیسَ لِلاْنسَانِ إِلاّ مَا سَعَی﴾ که به صورت حصر بیان کرده همین است.
۱.۳k
۲۸ بهمن ۱۴۰۲
