نامه ای که به دلمون بدهکاریم

شاید حرف خیلی‌ها باشه


نامه ای به خودم : ببخشید که گذاشتم هر کسی بیاد قلبتو خورد کنه و بره. ببخشید نتونستم حالتو خوب کنم. ببخشید نشد از ته دل بخندی و طعم خوشبختی رو حتی شده واسه یروز بِچشی. ببخشید که هر شبت با گریه گذشت تا خوابت ببره. ببخشید که درد کشیدی ، تو حقت این زندگی نبود که الان داری ؛ تو ارزشت بیشتر از اینا بود و کسی نفهمید. ببخشید که هیچکس کنارت نبود آرومت کنه ، هیچکس نبود بغلش کنی و از دردات بگی. ببخشید که سهمت از این زندگی فقط درد و غم بود. ببخشید که مجبور شدی هر حرفی که بهت بزنن بریزی تو خودت و بغض کنی هیچکسم نبود کمکت کنه و پشتت باشه. کاش میشد یجوری جبران کرد این صبوریت رو. میدونم هیچوقت نمیشه. منِ عزیزم تو هیچوقت شانس زندگی خوب رو نخواهی داشت. همیشه آدمایی هستن که کلی انرژی منفی بدن و نذارن حالت خوب باشه. همیشه کسایی هستن که لِهت کنن و بهت بخندن. ولی ازت میخوام بازم قوی بمونی. بازم بغض کنی و بخندی تا این زندگی تموم شه. همین.