.

.
باید بگذره تا یک روزی متوجه بشی‌ که قرار نیست برای همه ی آدم ها دوست داشتنی باشی، این نگرش فقط آسیب بهت میزنه
باید اول خودت رو بپذیری، برای خودت دوست داشتنی باشی.
قرار نیست خیلی جاها از روی ترس از دست دادن «نه» رو به زبون نیاری تا آدم ها از دستت ناراحت نشن، ازت فاصله نگیرن... مهم اینه که تو تصمیم درستت رو گرفتی، حرف درستت رو زدی.
قرار نیست آدم هایی که نگرانت میکنن، حال خوبت رو ناخوب میکنن کنارت باشن، تو مجبور به دوستی و ارتباط با این آدم ها نیستی، تو لایقی که حالت خوب باشه، حرفای خوب بشنوی...
میگذره و میبینی آدم های کنارت خیلی کم تر از قبل شدن، شاید از تعداد انگشتای یک دستت هم کمتر...
اما همین آدم ها با شادی تو عمیقاً شاد میشن
با ناراحتی هات ناراحت
وقتایی که باید باشن به موقع هستن
وقتایی که...
و تو کوچ کردی، رفتی و دور شدی
از تمام آدم هایی که باورشون و حس و حالشون شبیه به تو نیست.
و اینها همه نشون میده که تو خودت رو دوست داری، برای خودت و روانت ارزش قائلی