یار دل ازار (وحشی بافقی)

مدتي شد که در آزارم و مي داني تو

به کمند تو گرفتارم و مي داني تو

از غم عشق تو بيمارم و مي داني تو

داغ عشق تو به جان دارم و مي داني تو

خون دل از مژه مي بارم و مي داني تو

از براي تو چنين زارم و مي داني تو

از زبان تو حديثي نشنودم هرگز

از تو شرمنده يک حرف نبودم هرگز

مکن آن نوع که آزرده شوم از خويت

دست بر دل نهم و پا بکشم از کويت

گوشه اي گيرم و من بعد نيايم سويت

نکنم بار دگر ياد قد دلجويت