نقد فیلم یک زندگی

یک زندگی اثری از جیمز هاوز دلمشغولی بزرگ سازنده از خاطرات جنگ جهانی است. فیلمی که قرار نیست «پیانیست» پولانسکی را تداعی کند اما به شدت آن اثر را تداعی خواهد کرد. بر اساس یک زندگی واقعی، هیتلر، رایش سوم، جنگ جهانی، خاطرات، آنتونی هاپکینز و چیزهای دیگری که به یک اثر سینمایی جذابیت می‌بخشند؛ اما هیچ کدام چنین فکت‌هایی نباید برای بیننده مهم باشد چرا که ما با اثر مواجهیم نه موثر. وجود این نکته که چه بلایی بر سر جنگ‌زده‌ها خواهد آمد یا بر چک اسلواکی چه گذشت مهم نیست. آنچه مهم خواهد شد به اندازه‌ی انداختن دکمه توسط هاپکینز در دستگاه خرید بلیط کنار خیابان است. فیلم آدم‌هایی را تداعی می‌کند که نیستند. این نبودن به این معنا است که روایت‌های متعددی خواهد شد. این نبودن نباید تبدیل به داستان واقعی و روایت شود. ما برای داستان‌ها دو مقوله بزرگ روایی داریم. یا چیزی که هست را می‌گوییم یا چیزی که اتفاق افتاده. بیش از آن قطعا ژانر علمی – تخیلی خواهد شد و گفت‌وگوی ما با مخاطب فرای واقعیت است. این جلوتر از واقعیت در «پیانیست» پولانسکی دیده می‌شود و در «یک زندگی» شکل ایماژی ویژه‌ای ایفا می‌کند. هیتلر آدم بدی است یا تفکرات آدم‌وار هیتلر بد شناخته شده. مسئله‌ای که جهان سینما در مواجهه با این حقیقت تصویر می‌کند، رویدادها است. اتفاقا سینما کارکرد ضد جنگ خود را در قضیه هیتلر از دست داده و عملا روی آورده به کمدی و کمیک. این رویدادها هستند که واقعیت را می‌‎سازند و این تفکرات هستند که حرف حقیقی را می‌زنند و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
http://longtake.ir/mag/?p=25126