اصطلاحات مهندسی هوا فضا پارت 2

زمین کاو :
در اصطلاح فضایی ، به سفینه ای گفته می شود که برای کاوش فضای اطراف زمین ، بالاتر از 6000کیلومتری سطح دریا ، طراحی شده است . موشکهای هوا شناسی پایینتر از این محدوده پرواز می کنند.
ژیروسکوپ:
وسیله ایست حاوی یک چرخ طیار که با سرعت بسیار زیا می چرخد و چنان مستقر شده است که محور چرخش ان می تواند در هر راستایی از فضا قرار گیرد . بنابراین ،هنگامی که گشتاور چرخش زیاد می شود ؛در برابر تغییر جهت براحتی مقاومت می کند و راستای اولیه چرخش خود را حفظ می کند .
سازگاری :
در پزشکی هوا فضایی به تطبیق عملی بدن با تغیرات محیطی گفته می شود .
سپر گرما :
پوشش روی سفینه ها برای مقاومت در برابر گرمای بسیار زیاد ناشی از اصطکاک با جو ، به هنگام ورود سفینه به جو زمین.
سپر های فرسایش :
پوشش بخشهایی از سفینه (یا دماغه مخروطی پرتابه) که به هنگام بازگشت از فضا ،در وهله اول به جو نفوزمی کند ،این پوشش از موادی ساخته شده است که به موازات داغ شدن سپر حرارتی ، تبخیر می شوند و گرمای بسیار زیاد بدنه سفینه را کاهش می دهند .
سرعت گریز :
حداقل سرعت لازم برای گریز دایمی از یک میدان گرانشی. سرعت گریز از گرانش زمین 11200متر در ثانیه است.
سفینه فضایی:
فضاپیما،عمومـآ سرنشین دار
سوخت برودتی :
سوخت موشک که در دماهای بسیار پایین نگه داشته می شود . سوخت برودتی میتواند تنها سوخت یا مخلوط سوخت-اکسید کننده باشد .
سوخت شیمیایی :
سوختی که برای احتراق به ماده اکسید کننده نیاز دارد.
سیستم حیاتپای:
سیستمی که محیط مصنوعی منایب برای فضانورد فراهم می کند و مقدار اکسیژن،فشار، دما ،بو ،دی اکسید کربن و رطوبط را برای زیست مناسب کنترل می کند .
سیستم زیست محیطی بسته:
چرخه ای که در ان دی اکسید کربن ،ادرار و مواد دفع شده دیگر به طور شیمیایی یا از طریق فتوسنتز به اکسیژن ،اب اشامیدنی و غذاهای خوردنی تبدیل می شود .