ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺁﺏ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻭ ﯾﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ
ﯾﺎﺩﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ
ﺍﺷﮏﻫﺎ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﻭ ﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ
ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻧﺖ ﺷﺪﻡ ﻭﻋﺮﺽ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﮐﺮﺩﻡ
ﺗﺎ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﮕﺎﻫﺖ، ﺁﻧﮕﺎﻩ
" ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺑﺴﻢﺍﻟﻠﻪ "
ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺯ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽﻟﺮﺯﺩ
ﭼﺸﻤﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﭘُﺮ ﻭ ﻋﮑﺲ ﺣﺮﻡ ﻣﯽﻟﺮﺯﺩ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻗﻠﻢ ﻣﯽﻟﺮﺯﺩ
ﮐﻮﻩ ﻫﻢ ﺷﺎﻧﻪﺍﺵ ﺍﺯ ﻭﺳﻌﺖ ﻏﻢ ﻣﯽﻟﺮﺯﺩ
ﻭﻗﺖ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ
" ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺑﺴﻢﺍﻟﻠﻪ "
ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﺕ ﺟﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﺮﺕ ﺟﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ
ﺷﻬﺮ ﺍﺯ ﻓﯿﺾ ﻧﻤﺎﺯ ﺳﺤﺮﺕ ﺟﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ
ﮐﻌﺒﻪ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﺵ ﺑﺮ ﺩﻭﺭ ﺳﺮﺕ ﺟﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ
ﻭ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺭﺍﻩ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﮐﻮﺗﺎﻩ
" ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺑﺴﻢﺍﻟﻠﻪ "
ﻫﻤﮕﯽ ﺩﻭﺭ ﺗﻮ ﻭ ﺧﯿﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎﺭﯾﮏ
ﺑﺎ ﺩﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ
ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺗﺒﺮﯾﮏ
ﺩﺳﺖ ﺑﯿﻌﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﺁﻥ ﯾﺎﺭﯼ ﮐﻪ-
ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻭﺭﺷﺎﻥ ﯾﮏ ﺳﺮ ﺳﻮﺯﻥ ﺍﮐﺮﺍﻩ
" ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺑﺴﻢﺍﻟﻠﻪ "
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﺎﻧﻪﺍﯼ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﯽ ﯾﮏ ﮐﺸﻒ ﻭ ﺷﻬﻮﺩ
ﺑﻮﯼ ﺳﯿﺐ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ ﻟﺒﻢ ﺍﺫﻥ ﻭﺭﻭﺩ
ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﮔﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﻮﺩ
ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺪ ﻣﺪﺍﺡ
" ﻫﺮ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻮﺱ ﮐﺮﺑﺒﻼ ﺑﺴﻢﺍﻟﻠﻪ "