این عکس فقط یک جمله ساده از عطاالله مهاجرانی نیست؛ خلاصه

این عکس فقط یک جمله ساده از عطاالله مهاجرانی نیست؛ خلاصه آنچیزی است که در انتخابات 92 گذشت و به بیان دقیق تر یک دوره "جریان شناسی سیاسی" است!

سال 92 از علی اکبر ولایتی راست سنتی به اصطلاح اصولگرا تا محسن رضایی به اصطلاح مستقل تا حسن روحانی به اصطلاح معتدل تا عارف به اصطلاح اصلاح طلب تا مهاجرانی ضد انقلاب لندن نشین؛ بر یک نکته "وحدت گفتمانی" داشتند: نه به تنها کاندیدای انقلابی در صحنه و جا انداختن این مساله که باید با آمریکا مذاکره کنیم.

اتفاقا نتیجه هم گرفتند و انتخابات را بردند چون "در عمل" با هم "وحدت" کردند. نه جبهه ای راه انداختند و نه تشکیلاتی؛ اما در عرصه عمل "یک حرف" را زدند. حالا با این تجربه انتخابات 96 در پیش است و ضرورت وحدت کسانی که حرفهایشان علیه اشرافی گری؛ فساد؛ فتنه، برجام و مسایل ایجابی مانند عدالت، اداره کشور با نگاه تخصصی، انقلابی گری و ... مشخص است کاملا حس میشود. اما در عمل چه اتفاقی افتاده؟ آیا میتوان با محسن رضایی و باهنر و ابوترابی و مصباحی مقدم و آل اسحاق و سایر همفکران ولایتی به وحدت واقعی رسید؟

فکر میکنم چنین وحدتی قبل از آنکه علیه "اصلاح طلبان" باشد، علیه "اصلح طلبان" است...!