هرگز آرزو نکرده ام

هرگز #آرزو نکرده ام
یک #ستاره درسراب آسمان شوم
یا چو #روح برگزیدگان
#همنشین خامش فرشتگان شوم
هرگز از #زمین جدا نبوده ام
با ستاره #آشنا نبوده ام

روی #خاک ایستاده ام
با تنم که مثل ساقهٔ #گیاه
باد و آفتاب و آب را
می مکد که #زندگی کند
#باروَر ز میل
باروَر ز درد
روی خاک ایستاده ام
تا ستاره ها #ستایشم کنند
تا نسیمها #نوازشم کنند

از دریچه ام #نگاه می کنم
جز طنین یک #ترانه نیستم
#جاودانه نیستم
جز طنین یک ترانه #جستجو نمی کنم
در فغان #لذتی که پاکتر
از سکوت #سادهٔ غمیست
#آشیانه جستجو نمی کنم
در #تنی که شبنمیست
روی #زنبق تنم

بر جدار #کلبه ام که زندگیست
با خط سیاه #عشق
#یادگارها کشیده اند
مردمان #رهگذر :
#قلب تیر خورده
#شمع واژگون
نقطه های #ساکت پریده رنگ
بر حروف در هم #جنون
هر لبی که بر لبم رسید
یک ستاره #نطفه بست
در #شبم که می نشست
روی #رود یادگارها
پس چرا ستاره #آرزو کنم ؟

این ترانهٔ #منست
- دلپذیر ، دلنشین
پیش از این #نبوده بیش از این


#فروغ_فرخزاد