یه آموزش فوق العاده ای که ما تو اکثر خانواده های ایرانی د

یه آموزش فوق‌العاده‌ای که ما تو اکثر خانواده‌های ایرانی داریم، آموزش عدم هم‌دردیه.  بچه یک ساله، تاتی تاتی با بدبختی و زحمت راه میره، میوفته زمین شتک میشه می‌زنه زیر گریه، بهش می‌گن گریه نکن چیزی نشده که، تو بزرگ شدی دیگه بچه نیستی. بعد دیگه از یک سالگی به بعد اوضاع همینه، تو چه دستت زخم شه چه پات بشکنه چه دور از جون سرطان بگیری نباید لوس شی و ناشکری کنی، اطرافیانتم در بهترین حالت میان میگن برو خداروشکر کن فقط دو تا دستات قطع شده فلانی تصادف کرد دست و پا و نصف سرش رفت. بعد تو فقط نیاز داری بگن آخی، حتما خیلی ناراحتی حق داری.  ولی همه چییییی می‌شنوی، از تو خیلی قوی هستی و از پسش بر میای تا انواع و اقسام راهکارهایی که اصلا براشون درخواست نکردی جز این یه جمله. البته این قوی هستی و از پسش بر میای رو من خودمم به خیلیا گفتم، بلد نبودم خب! اما الان یاد گرفتم عذرخواهی می‌کنم و محکم بغلشون می‌کنم میگم متاسفم...