پایان پارت یک

شخص مجهول _با صدای بمی زمزمه کرد : من که نگفتم این با این...گفتم این یااا این بچه های ترسو!به هر حال دارلینگ من ! من تو رو باخودم میبردم چه با این کتاب چه بدون کتاب!
رژ بنفش رنگش رو از توی جیب پالتوی سفیدش بیرون کشید و روی اینه چند ضربه زد تا حواس اون دو بچه رو به خودش منعطف کنه! وقتی نگاه ترسیده شون رو دید با خنده نوشت... دیگه دیر شده بچه گوزو!
و لحظه ای بعد ... هیچ اتفاقی نیوفتاد! اون هنوز داشت میخندید ...میز تحریر مشکی رنگ هنوز گوشه دیوار بود و حتی عروسک های موزی شکلش ذره ای تکون نخورده بودن ! فقط... یک تغییر کوچیک بوجود اومده بود ... اون دو بچه ترسو حالا دیگه توی اون اتاق خاکستری نفس نمیکشیدن! کجا بودن... توی کتاب؟ بیخیال این فکرای احمقانه ... این... خیلی...بچگانه س!