باران،

باران،
داری با کشورم چه میکنی؟!


ما آب را برای آبادی میخواستیم،
نه ویرانی، حواست هست؟!

آمدی و همه چیز را به هم ریختی؟
آمدی و آسمان را به زمین دوختی بی انصاف؟!
صدایِ ترس و اضطرابِ این مردمِ خسته
از درد، برای لحظه ای هم تنت را نلرزاند؟!
صدایِ آهِ کوچه وخیابانهایِ دلشکسته ی
سرزمینم را نشنیدی؟!

کاش میدانستی ما آنقدر رویِ لطف و
مهربانی ات حساب کرده ایم که نه
سدهایمان برای روزهایِ خشمِ تو محکم بود،
نه رودخانه هایمان وسیع، نه
مدیریت هایمان بحرانی...

ما فقط بعد از شکسته شدن، هشدار
میدهیم و کار که از کار گذشت،
دنبالِ چاره میگردیم...

کاش میدانستی این مردم چقدر
بی پناهند و کمی منصفانه تر میباریدی...
آهسته ببار باران !

اینجا هیچ چیز سرِ جای خودش نیست،
که یا غرقِ سیلاب میشویم، یا لب هایمان
از تشنگی ترک بر میدارد...