بــه قــول شاعـر میگه ڪه نــه مــا مے مانیم نــه انـــدوه

بــه قــول شاعـر میگه ڪه نــه مــا مے مانیم نــه انـــدوه
ونــه هیچ یڪ ازمــردم این آبـادے
بــه حباب نگران یڪ رود قسم
و بــه ڪوتاهے آن لحظه ے شادے ڪه گذشت
غصه هم مےگذرد
آن چــنانے ڪه فقط خاطره اے خــواهد مــانــد
لحظه ها عریان اند
بـه تن لحظه خــود جامع انــدوه مپوشان هرگز
زنــدگے در رڪابیست ڪه ڪوهش ڪردیم
زنــدگے نام نڪوهے ست ڪه خارش ڪردیم
زنـدگے نیست بجز نـم نـم بـاران بهار
زنـدگے نیست بجز دیدن یار
زنــدگے نیست بجز عـشــق
بجز حـرف و محبت بــه ڪسے
ورنــه هر خار خسے
زنــدگے ڪرده بسے
زنــدگے تجربه تلخ فراوان دارد
دوسه تا ڪوچـه و پس ڪوچــه انــدازه یڪ عمر بیابان دارد
مــا چــه ڪردیم چــه خــواهیم ڪرد در فرصت ڪم

.