همچون

همچون
شڪاری ڪه
تفنڪَ را،
بی‌پناهی که باران را،
بی‌ڪَناهی که طنابِ دار را،
درختی که زمستان را،
آدم‌برفی که آفتاب را،
قلبی ڪه
شڪستن را،
مدادی ڪه تراش را،
مقتولی که قاتل را،
مسافری ڪه نرسیدن را،
و مسافرخانه‌ای متروڪ ڪه تنهایی را.
تو را همین اندازه عجیب،
همینقدر احمقانه،
امّا عاشقانه دوســت دارم.