ﺩﻳﺮﮔﺎﻫﻲ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ
ﺭﻧﮓ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺩﺭ ﻃﺮﺡ ﻟﺐ ﺍﺳﺖ
ﺑﺎﻧﮕﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ،
ﻟﻴﻚ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺩﺭ ﻗﻴﺮ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ .
ﺭﺧﻨﻪ ﺍﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ
ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ
ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻱ ﻟﻐﺰﺩ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ
ﻧﻘﺶ ﻭﻫﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﺯ ﺑﻨﺪﻱ ﺭﺳﺘﻪ.
ﻧﻔﺲ ﺁﺩﻣﻬﺎ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻫﻮﺍ،
ﻫﺮ ﻧﺸﺎﻃﻲ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﺩﺳﺖ ﺟﺎﺩﻭﻳﻲ ﺷﺐ
ﺩﺭ ﺑﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﻦ ﻭ ﻏﻢ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ .
ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻼﺵ،
ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﺩ.
ﻧﻘﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪﻡ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ،
ﺷﺐ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭﺩ ﺍﻧﺪﻭﺩ .
ﻃﺮﺡ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﻨﺪﻡ ﺩﺭ ﺷﺐ،
ﺭﻭﺯ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﺯﺩﻭﺩ .
ﺩﻳﺮﮔﺎﻫﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ
ﺭﻧﮓ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺩﺭ ﻃﺮﺡ ﻟﺐ ﺍﺳﺖ.
ﺟﻨﺒﺸﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ،
ﺩﺳﺘﻬﺎ، ﭘﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﻗﻴﺮ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ