امام در کربلا

‎
4️⃣

💢 ‎امـام در کـربـلا 💢


🔵 ورود امـام بـه کـربـلا

‎بیشتر منابع، در گزارش‌های خود از روز پنج شنبه دوم محرّم سال شصت و یک هجری،
به عنوان روز ورود امام حسین (ع) و یارانش به کربلا یاد کرده‌اند.
با این وجود گزارش دینوری را نیز که روز ورود امام به کربلا را روز چهارشنبه اول محرم
عنوان کرده است،نباید از نظر دور داشت.


‎وقتی که حُر به امام حسین (ع) گفت: «همین جا فرود آی که فرات، نزدیک است.»
امام حسین (ع) فرمود: «نام اینجا چیست؟»
‎گفتند: کـربـلا
فرمود: اینجا، جایگاه کَـرْب (رنج) و بَـلاست.
پدرم هنگام حرکتش به سوی صفین، از اینجا گذشت و من با او بودم.
ایستاد و از نام آن پرسید.
نامش را به او گفتند.
پس فرمود:
«اینجا، جایگاه فرود آمدن مَرکب‌هایشان، و اینجا، جایگاه ریخته شدن خون‌هایشان است.»

موضوع را پرسیدند.
فرمود: «کاروانی از خاندان محمد مصطفی (ص)، اینجا فرود می‌آیند.»
‎امام حسین (ع) فرمود:
«اینجا، جایگاه مَرکب‌ها و خیمه‌گاه ما و قتلگاه مردان‌ ما و جای ریخته شدن خون‌هایمان است.»

آنگاه فرمان داد که بارهایش را در آنجا، فرود آوردند.
آن روز مصادف بود با پنج شنبه، دوم محرّم
و به نقلی دیگر
مصادف با روز چهارشنبه، اوّل محرّم سال شصت و یک هجری بود.

🌹 🌹

‎نقل شده که پس از منزل گرفتن در کربلا، امام حسین(ع) فرزندان و برادران و اهل بیتش را جمع کرد و به آنان نگاهی کرد و گریست؛

سپس فرمود:

«خداوندا بدرستی که ما عترت و خاندان پیامبرت محمد(ص) هستیم که [از شهر و دیارمان] اخراجمان کردند و پریشان و سرگردان از حرم جدمان [رسول خدا(ص)] بیرون شدیم و بنی امیه به ما تعرض کردند؛
خدایا پس حق‌مان را از آنان بگیر و ما را برابر ظالمان یاری ده.»


‎پس رو به اصحاب کرده فرمود:

‎اَلنَّاسُ عَبِیدُ الدُّنْیا وَ الدِّینُ لَعْقٌ عَلَی أَلْسِنَتِهِمْ یحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیانُونَ
 

(ترجمه:
مردم بندگان دنیا هستند و دین لقلقه زبانشان؛
حمایت و پشتیبانی از دین تا آنجاست که زندگی‌شان در رفاه است
پس هر‌گاه بلاء و سختی حادث شود دینداران کم می‌شوند.‌)

‎خوارزمی، مقتل‌الحسین، ج۱، ص۳۳۷


‎سپس امام حسین (علیه السلام ) زمین کـربـلا را که چهار میل در چهار میل وسعت داشت
از ساکنان نینوا و غاضریه به شصت هزار درهم خرید و با آنان شرط کرد که مردم را به سوی قبرش راهنمایی کنند و از زائرانش سه روز پذیرایی کنند.

🕊 🕊 🕊

‎پس از فرود آمدن امام حسین (ع) و یارانش در کربلا در دوم محرم سال شصت و یک هجری،
حر بن یزید ریاحی نامه‌ای به عبیداللّه بن زیاد نوشت و او را از فرود آمدن حسین بن علی (ع) در این سرزمین با خبر ساخت.
در پی این نامه، عبیداللّه نامه‌ای خطاب به امام حسین (ع) نوشت:

‎«امّا بعد،‌ ای حسین (ع) از فرود آمدنت در کربلا با خبر شدم؛ امیرمؤمنان -یزید بن معاویه- به من فرمان داده که لحظه‌ای چشم بر هم ننهم و شکم از غذا سیر نسازم تا آن که تو را به خدای دانای لطیف ملحق ساخته یا تو را به پذیرش حکم خود و حکم یزید بن معاویه وادار نمایم. والسّلام»


‎نقل شده امام حسین (ع) پس از خواندن این نامه، آن را به کناری پرتاب کرد و فرمود:

‎«قومی که رضایت خود را بر رضایت آفریدگارشان مقدّم بدارند رستگار نخواهند شد.»

‎پیک ابن زیاد به حضرت(ع) عرض کرد:
یا اباعبداللّه پاسخ نامه را نمی‌دهی؟

امام حسین(ع) فرمود:

«پاسخش عذاب دردناک الهی است که به زودی او را فرا می‌گیرد.»

‎پیک نزد ابن زیاد بازگشت و سخن حضرت را به او بازگفت.
عبیدالله نیز دستور تجهیز سپاه برای جنگ با حسین بن علی (ع) را داد.



🔵 ‎ورود عـمـر بـن سـعـد بـه کـربـلا


‎عمر بن سعد روز سوم محرم، به همراه چهار هزار نفر از مردم کوفه وارد کربلا شد.
در چگونگی آمدن عمر بن سعد به کربلا گفته شده:

عبیدالله بن زیاد، عمر بن سعد را فرمانده چهار هزار تن از کوفیان کرده و به او دستور داده بود تا آنان را به ری و دَستَبی برده با دیلمیانی که بر این منطقه چیره شده بودند، مبارزه کند.
عبیداللَّه همچنین فرمان حکومت ری را نیز به نام عمر نوشته بود و او را به سمت فرمانداری این شهر برگزیده بود.
پسر سعد به همراه یاران خود از کوفه بیرون رفت و در منطقه‌ای در بیرون کوفه به نام حمام اعین اردو زد.

او برای رفتن به ری آماده می‌شد که موضوع قیام امام حسین(ع) پیش آمد و چون امام به سوی کوفه حرکت کرد ابن زیاد، عمر بن سعد را پیش خواند و به او دستور داد نخست به جنگ امام حسین(ع) برود و چون از آن ف