P3

دایون : آره ، آره معلومه
از جام بلند شدم و با لبخند گفتم : پس چند لحظه صبر کن
بعدم برگشتم و رفتم تا نایون رو بیارم ، میدونم که الان هر دوشون از اینکه چقدر شبیه همن تعجب میکنن .
(دایون ویو)
حرفای یوهان تا زمانی که بیاد توی مغزم پیچید ، منطقی بودن ، الان فهمیدم چرا دیروز حالش بد شد چون منو پیدا کرد و اینکه این همه سوال میپرسید برای این بود ، بی صبرانه منتظر اومدن خواهرم بودم دلم میخواد ببینمش ، درسته ذوق دارم اونم خیلی زیاد وقتی از بچگی خواهر داشته باشی ولی حتی چیزی ازش بهت نگفته باشن بایدم برای دیدنش ذوق داشته باشی ، سرم رو انداخته بودم پایین و فقط منتظر بودم که صدای قدم های یکی رو شنیدم که بهم نزدیک میشد ، روم رو برگردوندم و بهش نگاه کردم یه دختر کپیه من کنار یوهان وایساده بودم ، دقیقا شبیه من بود باهام مو نمیزد ، پس این خواهر منه ، از یوهان فاصله گرفت و اومد سمت من و جلوم وایساد و بهم زل زد ، فقط نگاهم میکرد انگار بغض کرده بود ، دروغ چرا منم بغض کرده بودم ، نگاه کردنش که تموم شد با همون بغض که داشت گفت : پس پیدات کردم خواهر دوقلو
سرم رو به معنی تایید تکون دادم که یکدفعه هردومون همدیگر رو بغل کردیم که کیفم از دستم افتاد ، سفت بغلش کرده بودم و اونم سفت بغلم کرده بودم ، میتونم بگم هر دومون داشتیم گریه میکردیم باور نمیشه این خواهر منه که الان بغلش کردم ....