انتهای مهربانی اونجاست ڪه

انتهای مهربانی اونجاست ڪه
شهریار
از خدا و روزگار میخواد ڪه یوقتی به سزای
دردهایی که خودش میڪشه
یارش از جانب خدا آزار نبینه:

گرچه جز زَهر من از جامِ محبت نچشیدم
ای فلڪ! زهرِ عقوبت به حبیبم نچشانی!

‎‌‎‌‌‎‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌☺️♥️