عاشق آدمای بزرگ شدن بزرگت میکنه اما ن ب سادگی

عاشقِ یکی که خیلی خوبه، شدن
خیلی سخته!
تو فک کن بخوای با مهربون‌ترین آدمِ دنیا مهربون باشی، بخوای برای شاعر شعر بنویسی، بخوای دلِ یه عاشقو با عشقت بلرزونی!
سخته دیگه ...
تو هر راهی بخوای بری اون قبلِ تو، خیلی قبلِ تو، تا ته رفته!
تو هرجور بخوای غافلگیرش کنی، میبینی تهش اونه که داره با خوبیای بی‌حدومرزش، غافلگیرت میکنه!
فک کن یه عمر از دنیا بد ببینی و عاشقِ اونی بشی که شکل هیچکس نیست!
بعد ببینی چقد خوب‌تر از توئه! چقد یه وقتا در برابرش بدی! چقد قدِ عقل و احساست کوتاهه دربرابرش!
عاشقِ خوبای روزگار شدن سخته! چون تو هی هرروز باید قد بکشی و قد بکشی و باز قدت به مهربونیشون نرسه!
همه دوست دارن خوب ترینو درکنار خودشون داشته باشن!
همه نمیدونن در کنارِ خوبا بودن سخته!
همه نمیدونن از پسِ دوست داشتنش جوری که باید، برنیومدن و مُردن از تصورِ نبودنش، چه شکلیه!
عاشقِ آدمای بزرگ شدن، بزرگت میکنه... اما نه به سادگی...