یک انسان باید به کدامین درجه از ابتذال رسیده باشد که کامل

یک انسان باید به کدامین درجه از ابتذال رسیده‌باشد که کاملا هوشیارانه و هدفمند، برای تزریق اندوه و بغض به زندگی آدم دیگری برنامه ریزی کند؟ آدمی باید به کدامین حد از تباهی رسیده‌باشد که لبخندهاش در اشک دیگران باشد و شادی‌هاش در آزار دادن آدم‌ها؟
نه این‌که کم از جور روزگار می‌کشیم نه این‌که کم خسته‌ایم از تکاپوهای ناگزیر برای خلاصی از سخت‌گیری‌های زمانه
همینمان کم بود که به روان همدیگر هم زخم بزنیم و ته مانده‌ی آرامش هم را خط خطی کنیم.