آنکه راه بسیاری رفته می پندارد که هیچ نرفته و آنکه راه ان

آنکه راه بسیاری رفته می‌پندارد که هیچ نرفته و آنکه راه اندکی رفته می‌پندارد بسیار رفته و به آخر خطّ نزدیک است.
آخری نیست، هم این و هم آن هیچ است. هیچ کمالی نیست، که هماره پلّه‌ای بالای پلّه‌هاست. لیکن آنکه می‌پندارد هیچ نرفته فروتن است و به بلوغ رسیده، و آنکه می‌پندارد بسیار رفته متکبّر و کودک است. 
اینکه دیگران را به راه خود بیاورم کودکی‌ست. اینکه دیگران را به راه خود وانهم و زندگی و مردمان را و طریقه‌ی جنبش جان‌ها را به راه خویش نظاره کنم، این عظمت است. عظمتی در چنته‌ی اندکان.