.

.
در سیمای تُو ،
روشنایی عجیبی ست
که درختانِ نارنج را
بارور می کنَد
وَ صدایت ،
دریایی لاجوردی ست
که هنوز در گوشم
می خوانَد

عطرت ،
سنجاقکها را
مست می کنَد تا
سَرخوشانه روی برکه ها
به پرواز درآیند

آه ماهرخ
چه می خواستم بنویسم ؟
پای تُو که به ذهنم
باز می شود ،
به فراموشی عمیق
فرو می رَوَم