خستم

از اینکه بعضی وقتا میرم گوشیم رو به امید پیام دادنت چک میکنم و بعد یادم میاد دیگه قرار نیست بهم پیام بدی خستم. از اینکه چند وقت دیگه مدرسه شروع میشه متنفرم. نمیدونم چطوری جای خالیت رو تحمل کنم. نمیدونم چجوری برم سر کلاس. نمیدونم چجوری برم بع جاهایی که قبلا با هم میرفتیم. از اینکه تو نیستی که زیر این پست پیام بدی خسته شدم. چجور تونستی این بلا رو سرم بیاری؟ چرا چیزی بهم نگفتی؟ چرا اینقدر زود؟ چرا خدافظی نکردی؟ چرا؟ تقصیر من بود؟ و منه خسته موندم با تمام این سوالا. تو برنامه های اجتماعی سرچ میکنم خودکشی و مردمی که معلوم نیست دنبال جلب توجهن و یا واقعا حالشون بده رو دلداری میدم تا یکی بعد از اونا به حال من دچار نشه. تو خودخواه بودی هیچ چیز اینو تغییر نمیده. اون دنیا منتظرمی مگه نه؟ چون یه روزی قراره بیام و کلت رو بکنم.